"Impreza" Marcin Jaskulski

Trudno jest napisać cokolwiek o książce, której kolejne rozdziały są tak potwornie nudne i idiotyczne, że po przeczytaniu trzeciego jak przez mgłę widzę obrazy stworzone w drugim, a już wielkim problemem jest przypomnienie sobie, o czym traktował pierwszy. Jako, że „Impreza” ma aż dwanaście rozdziałów, zmęczywszy ją do końca nie za bardzo wiem, jak się rozpoczęła. Ale taką to literacką imprezę organizuje nam Jaskulski, że nie pamiętamy już, co się na niej działo, a czytelniczego kaca potęguje świadomość zmarnowanych dwóch wieczorów na lekturę tej żenującej opowiastki.

Książka zadedykowana kobietom i w autorskim założeniu mająca stanowić swoistą „instrukcję obsługi” prawdziwego mężczyzny, którego potrzeby, pragnienia i doznania przedstawia historia Kuby. Jeżeli Kuba jest egzemplifikacją tego, co prezentuje sobą dorosły mężczyzna to ja prawdopodobnie chyba jestem kobietą, a może już wszystko mi się miesza po tym imprezowym kacu, jaki męczy mnie już dość długo.

Schemat fabularny jest tak banalny, że aż palce mnie bolą, kiedy wystukuję słowa tego akapitu czując się w obowiązku napisania co nieco o treści powieści. Główny bohater pracuje w bezdusznej korporacji, której szefostwu powie w końcu „adieu” uznając ten czyn za zachowanie człowieczeństwa w nieludzkich realiach nastawionej na zysk i pomnażanie tego zysku firmy wykorzystującej swoich pracowników i traktującej ich przedmiotowo. Odskocznią od stresu wywołanego pracą są dla niego liczne romanse, hektolitry wypijanego alkoholu, kartony wypalanych papierosów i wydawanie pieniędzy w nocnych klubach oraz galeriach handlowych. Któregoś dnia Kuba pozna Monikę, która przewartościuje jego świat i pokaże inną drogę samorealizacji i rozumienia własnych uczuć. Aby historia miłosna była ckliwa i chwytająca za serce, dziewczyna ukrywać będzie smutną tajemnicę, której wyjawienie spowoduje diametralne zmiany w sposobie patrzenia na świat naszego bohatera…

Tytułowa impreza ma miejsce w mrocznym i powracającym wielokrotnie śnie Kuby. Ma zapewne stanowić symboliczną egzegezę tego, co dzieje się na jawie i czego bohater do końca nie jest świadom. To jedyny inteligentny przejaw koncepcji twórczej autora, albowiem cała opowieść ociera się o banał, sztampę i jest zwyczajnie nużąca. Jaskulski nie potrafi barwnie portretować namnożonych bohaterów – ludzi z otoczenia Kuby. Umiejętność budowania dialogów między nimi pozwala na wykreowanie jedynie krótkich, lakonicznych i chwilami zupełnie bezsensownych dyskusji. Siląca się na sarkazm i ironię narracja bacznego i krytycznego obserwatora rzeczywistości jest jedynie quasi – socjologicznym rysem rzeczywistości, w jakiej funkcjonują jedynie kalekie relacje między ludźmi. Górnolotne frazesy dotyczące miłości, przywiązania i sensu życia ludzkiego mogą zafrapować jedynie tych, którzy budują swój system wartości na przekazach ilustrowanych pism. I co najbardziej przerażające –w opinii wielu kobiet ta książka jest ciekawym studium psychiki mężczyzny. Moim zdaniem „Impreza” mężczyzn po prostu obraża.

„Powieść o moim życiu zanudziłaby każdego” – te słowa Kuba wypowiada w rozmowie z Moniką, która radzi mu, by napisał o swoim życiu. I jeśli przyjąć, że Kuba częściowo jest porte parole samego autora (o czym Jaskulski informuje na swojej oficjalnej stronie internetowej), jego opowieść faktycznie jest po prostu nudna. Tak bardzo nudna, że po napisaniu niniejszych słów nie będę już się wysilał, aby przypomnieć sobie cokolwiek, co zawarte zostało w tej książce.

Dawno nie byłem na tak kiepskiej imprezie. Myślę, że niebawem wyprę ją z pamięci. A kobietom pragnącym poznać mężczyzn proponuję ich uważne słuchanie i obserwowanie, zaś lekturę „Imprezy” zdecydowanie odradzam.