Jedenaście krótkich opowiadań tworzących książkę Chwiszczuka buduje wieloaspektowy, ujmujący i nasycony autorskim sentymentem obraz Warszawy. To stolica jest głównym bohaterem tekstów, choć każdy z nich ma swojego własnego. To kobiety i mężczyźni, młodzi i w średnim wieku, wszyscy w mniej lub bardziej sposób zżyci ze stolicą i opisujący swe życiowe perypetie w mieście.
Dostaje się Warszawie, a jakże! Za prowincjonalność, za wieczne korki, za ustawiczną pogoń za pieniądzem, za szarość i niewykorzystane szanse. Widać jednak, iż Chwiszczuk kocha to miasto, a jego teksty są swoistym peanem na cześć stolicy, z którą związane jest prawie całe jego życie. Bohaterowie opowiadań noszą w sobie balast doświadczeń życiowych autora i jest to także specyficzna autobiograficzna proza. Jej zjawiskowość polega jednak przede wszystkim na tym, iż bardzo oszczędnymi środkami wyrazu niezwykle sugestywnie ukazana jest „dusza” stolicy, jakiej nie pozna się, jeżeli nie przywiąże się emocjonalnie do Warszawy.
Rwana, czasami chaotyczna narracja opowiadań oddaje niestałość i zmienność miasta. Ukazuje jednak, iż w całej swej chaotyczności i przypadkowości stolica to stanowić może źródło natchnienia do napisania literacko całkiem niezłych tekstów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz